24 Μαρτίου 2007

25η Μαρτίου 1821

Αύριο ξημερώνει η πρώτη (με σειρά εμφανίσεως) Εθνική Εορτή του έτους. Η Ελληνική σημαία –όπως κάθε χρόνο- βγήκε από τη ντουλάπα, δέθηκε σε ένα πρόχειρο ιστό και τοποθετήθηκε στο μπαλκόνι του σπιτιού. Μια ματιά όμως τριγύρω επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την διαπίστωση των τελευταίων ετών. Κάθε χρόνο και λιγότερες.
Οι σημαίες στα μπαλκόνια μας όπως και οι ήρωες - ανάπηροι πολέμου στις παρελάσεις κάθε χρόνο και λιγοστεύουν. Και καλά οι ήρωες του 1940 υπακούουν στον σκληρό νόμο της φύσης. Οι σημαίες; Κάθομαι κοιτάω τα άδεια (από σημαίες) μπαλκόνια και σκέφτομαι: πόσα χρόνια άραγε έχουν περάσει; Η συνήθεια με οδηγεί στο γραφείο όπου βρίσκεται το κομπιουτεράκι. Έχουμε και λέμε, 2007-1821=186 χρόνια. Για φαντάσου! 186 χρόνια! Ούτε τα μισά από όσα ήταν η πατρίδα σκλαβωμένη. Από όσα χρόνια υπέφερε κάτω από τον τουρκικό ζυγό.
Κι όμως αν και σκλαβωμένοι, οι τότε Έλληνες κράτησαν άσβεστη την φλόγα της Θρησκείας και του Ελληνισμού. Κι εμείς δεν βάζουμε ούτε μια σημαία στο μπαλκόνι μας, για να τους τιμήσουμε. Θέλω να πιστεύω ότι και οι σύγχρονοι Έλληνες θα κάναμε το καθήκον μας εάν βρισκόμαστε στην θέση των σκλαβωμένων προγόνων μας. Το «μικρόβιο» της ελευθερίας υπάρχει στο αίμα κάθε Έλληνα. Άσε που οι δυσκολίες βγάζουν στην επιφάνεια τον ήρωα που κρύβει ο καθένας από εμάς μέσα του. Αλλά, ρε γαμώτο, πρέπει να έρθουν οι δυσκολίες για να κάνουμε κάτι ή για να νιώσουμε υπερήφανοι; Μια σημαία στο μπαλκόνι, μια συζήτηση για το τι έγινε τότε και μια προσευχή στον Θεό για την ψυχή όσων πολέμησαν, όσων βασανίστηκαν και όσων πέθαναν για να μπορούμε εμείς να τοποθετούμε την Γαλανόλευκη έξω από τα σπίτια μας. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας.
Άντε χρόνια πολλά για αύριο και με υγεία.

Στην Ματιά φτιάξαμε ένα αφιέρωμα για τις Εθνικές μας εορτές με ποιήματα, βιογραφίες, κ.τ.λ. Ρίξτε του μια ματιά κάνοντας κλικ εδώ: Εθνικές Εορτές - 25η Μαρτίου 1821 - 28η Οκτωβρίου 1940

27 Φεβρουαρίου 2007

Οι σκύλοι δεν γαβγίζουν μόνο...

Πριν μια δυο μέρες, με βρήκε το πρωινό να περιμένω, μέσα στο αυτοκίνητο, μια φίλη να τελειώσει την επώδυνη επίσκεψη στον ιατρό των δοντιών. Το αυτοκίνητο παρκαρισμένο δίπλα σε ένα μικρό «πάρκο» στο Γαλάτσι. Ανάβω τσιγάρο και σκέπτομαι ότι είναι κρίμα τέτοιο σημείο, χωρίς τσιμέντο, να έχει εγκαταλειφθεί στην μοίρα του. Λες και έχουμε πολλούς χώρους πράσινου στην Αθήνα!
Διάφορες, σχετικές με την προηγούμενη, σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου ώσπου ξαφνικά, μπροστά από τα μάτια μου, πέρασε μια καλλίγραμμη δεσποινίδα που συνοδευόταν ή συνόδευε ένα συμπαθές και πεντακάθαρο τετράποδο. Αφού έδωσα, από μέσα μου, τα εύσχημα στην δεσποινίδα τόσο για τις φιλοζωικές τις αντιλήψεις όσο και για την καλλίγραμμη κορμοστασιά της, είδα το συμπαθές τετράποδο να ανακουφίζεται (και με τους δύο τρόπους) στην μέση του «πάρκου». Κρίνοντας από την φροντισμένη εμφάνιση του ζώου, θεώρησα ότι θα ακολουθούσε, από την δεσποινίδα, η συλλογή σε κάποιο σακουλάκι, των προϊόντων του πιστού της φίλου (τουλάχιστον των στερεών). Αμ, δε. Το όμορφο σκυλί έκανε την τουαλέτα του και η βόλτα συνεχίστηκε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Περιττό να πω ότι κάθε ερωτική διάθεση από μέρους μου πήγε περίπατο (κάποιοι ανάφεραν ότι είδαν την διάθεση αυτή, να τριγυρνά στην Κούλουρη, αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές).
Όπως διαπίστωσα, όση ώρα κάθισα εκεί, η πράξη της προηγούμενης δεσποινίδος δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας στην πρακτική των φιλόζωων ανθρώπων της γειτονιάς. Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό έχω δει να γίνεται παντού, απλά στο Γαλάτσι έτυχε να το δω πρόσφατα. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα, όμως εκείνη την ημέρα δεν είδα ούτε μία. Γύρω στα δέκα σκυλάκια έκαναν την βόλτα και την ανάγκη τους στον υπαίθριο αυτό χώρο.
Φυσικά τα συμπαθή τετράποδα δεν φέρουν καμία ευθύνη για αυτό. Κάπου πρέπει να ανακουφιστούν. Εμείς όμως οι φιλόζωοι τι κάνουμε; Πώς να πάω εγώ τα παιδιά μου (αν είχα) ή τα ανίψια μου (έχω) σε εκείνο τον χώρο να παίξουν; Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να έχουν λιγότερα δικαιώματα στο «πάρκο» από τα σκυλιά; Δεν μπορούμε να έχουμε τα ίδια δικαιώματα;
Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα ήθελα να θυμίσω στους ιδιοκτήτες ζώων, ότι όπως κρατάμε καθαρό το σπίτι μας, πρέπει να κρατάμε καθαρούς και τους δημόσιους χώρους. Η συγκατοίκηση με ένα ζώο έχει και υποχρεώσεις, αφού τα αγαπημένα μας τετράποδα δεν γαβγίζουν μόνο… αλλά κάνουν και κακάκια.